شیراز پایتخت فرهنگی و مهدتمدن ایران زمین (4)

هیچ سرزمینی بدون قلب تپنده اش زنده نیست

فارس قلب تاریخ و فرهنگ و هنر و علم ایران زمین در همه ی موارد سرزمین برتر ایران و کل منطقه است.

و شیراز پایتخت همیشگی فرهنگ و تمدن ایران زمین زادگاه چنین بزرگانی ست :

بهترین غزلسرای تاریخ ادبیات ایران: حافظ

بهترین نویسنده و تاثیرگذارترین شاعر و نثرنویس تاریخ ایران: سعدی

بهترین شاعر سبک هندی :عرفی شیرازی

یکی از بزرگترین فیلسوفان ایران:ملاصدرای شیرازی

یکی از بزرگترین دانشمندان ایران:قطب الدین شیرازی

بهترین رباعی سرا و شاعر معاصر ایران: ایرج زبردست

و ...

علاوه بر این در ثبت آثار ملی وجهانی پیش تاز است 

دیار برتر گردشگری ست و هیچ شهری چون شیراز نیست که ده ها و صد ها اثر دیدنی و فرهنگی و تاریخی داشته باشد.

شیراز شهری شگفت و با قدمتی حداقل هفت هزار ساله در طول تاریخ پر فراز و نشیب خود چون نگینی بر تارک ایران درخشیده است. و نام هنرمندان واندیشمندان بسیاری را به تاریخ علمی و هنری جهان افزوده است. بر آنیم تا با جستجو درتاریخ این شهر کهن به خصایص این شهر که موجب بالیدن بزرگانی در عرصه هنر و علم جهان بوده پی ببریم. از این رو گفتگویی با دکتر جمشید صداقت کیش پژوهش گر حوزه تاریخ خصوصا تاریخ فارس داشتیم.

خلاصه ای از گفتگوی دکتر جمشید صداقت کیش درباره پیشینه شیراز

خانم دکتر شیرین بیانی در کتاب سعدی خاک شیراز بوی عشق می گوید وجود خاک شیراز تاثیر بسیاری در پروردن سعدی داشته و اگر سعدی در شهر دیگری زاده شده بود چنین بزرگ و بلند آوازه نمی شد.
بله وجود فضایی فرهنگی است که موجب بالندگی افراد می شود بتهون می گوید اگر من در افریقا بودم طبال (طبل زن) خوبی می شدم!
در آن روزگار دو بزرگمرد سعدی و حافظ در فاصله کم توانستند آثاری به ادبیات جهان عرضه کنند که در طول قرنها جاودان بماند با وجود اینکه در آن دوران مغولها حملاتی به شیراز داشتند و اوضاع روزگار نابسامانی های داشته است.
قطعا می دانید که در زمان حیات سعدی ملوانان چینی شعر سعدی از بر داشتند و می خواندند همه اینها نشان دهنده مرکزیت شیراز در تولید فرهنگ و هنر و انتقال آنست.
شیراز دردوره های مختلف تاریخی دارای لقب های بوده مثل دارالملک، دارالعلم و دارالفضل و... آیا این لقب ها در آن دوره به طور رسمی رواج داشته یا این لقب ها بر زبان عامه مردم جاری بوده و به ما رسیده. اغلب لقبهای شیراز مثل همین چند موردی که نام بردید از لقبهای رسمی این شهر بوده و درفرمانهای حکومتی ذکر می شد مثلا در دوره اتابکان لقب دارلملک در فرمانها برای شیراز به کار برده شده است .
به چه استنادی این القاب به شیراز تعلق می گرفته و چطور شده که یک شهر در طول تاریخ این تعداد لقب داشته؟
این حاصل همان فضای فرهنگی رایج در شیراز بوده است با آشنایی بیشتر با تاریخ شیراز در می یابیم که این لقبها نظیر دارالعلم و دارلفضل لقبهای بسزای برای این شهر بوده است به طور مثال ملاصدرا در این شهردر حجره خود در مدرسه خان عللاوه بر تدریس فلسفه و دروس اسلامی فیزیک شیمی و هندسه تدریس می کرده...

نباید از این مهم را از نظر دور داشت که شیراز در عصر حاضر هم «مهد» و «پایتخت» علم و هنر ایران است جالب است که بدانید 28 نفر از دانشمندان ناسا آمریکا شیرازی هستند.

برای آنکه شیراز به دوران اوج خود برگردد باید برنامه ریزی طولانی مدت کرد شیراز شهر شعر است .مثلا ما اکنون در میان شعرای فارس چهار شاعر داریم که رباعی در حد خیام می گویند. ایرج زبردست، شاپور پساوند ، آقای حکمتی و اصغر نیکو از آباده اما اینها را مردم عادی و حتی برخی از هنرمندان نمی شناسند! در این شهر فرهنگی حداقل باید ماهی یک دفعه سخنرانی ادبی و یا علمی خارج از محدوده سیاسی برگزار شود اگر این سخنرانی ها بار سیاسی نداشته باشد حتما تاثیر خود را می گزارد از نظر فرهنگی 2800 اثر باستانی در فارس شناسایی شده و در میان 30 استان ایران مقام اول را دارد اما از میان این 2800 اثر چند اثر را دانشجویان معماری و یا هنر میشناسند؟ تاکید می کنم اگر برنامه های فرهنگی خارج از چهارچوب سیاسی به طور پیگیرانه برگزار شود می تواند موثر باشد.

دکتر صداقت کیش طی تحقیقی مشخص کرده است حدود 3000 نفر با نام و پسوند شیرازی در متون تاریخی آمده است که یا شاعر یا نویسنده یا دولتمرد هستند.

****

درباره ی بزرگی های کوروش و ایرانیان کتب فراوانی نوشته شده است. و برای دشمنان این بزرگمردان همین نوشته ها خاری ست که در چشمانشان فرو می نشیند: 

دکتر هانری بر دانشمند فرانسوی - تمدن ایران باستان 

این پادشاه بزرگ یعنی کورش هخامنشی برعکس سلاطین قسی القلب و ظالم بابل و آسور بسیار عادل و رحیم و مهربان بود زیرا اخلاق روح ایرانی اساسش تعلیمات زردشت بوده. به همین سبب بود که شاهنشاهان هخامنشی خود را مظهر صفات می شمردند و همه قوا و اقتدار خود را از خدواند دانسته و آنرا برای خیر بشر و آسایش و سعادت جامعه انسان صرف می کردند .

 

افلاطون قوانین ( 477 تا 347 پیش از میلاد ) :

پارسیان در زمان شاهنشاهی کورش اندازه میان بردگی و آزادگی را نگاه می داشتند . از اینرو نخست خود آزاد شدند و سپس سرور بسیاری از ملتهای جهان شدند . در زمان او ( کورش بزرگ ) فرمانروایان به زیر دستان خود آزادی میدادند و آنان را به رعایت قوانین انسان دوستانه و برابری ها راهنمایی میکردند . مردمان رابطه خوبی با پادشاهان خود داشتند از این رو در موقع خطر به یاری آنان میشتافتند و در جنگها شرکت میکردند . از این رو شاهنشاه در راس سپاه آنان را همراهی میکرد و به آنان اندرز میداد . آزادی و مهرورزی و رعایت حقوق مختلف اجتماعی به زیبایی انجام میگرفت .
 

Posted in: پایتخت فرهنگی